گذری به جهنم  

 پيامبر خدا در شب معراج، فقط يک نگاه بر شعله هاي سرکش و سوزان جهنم انداخته بود، اما آگاهي او از دوزخ و جايگاه دوزخيان، به گونه اي است که همه ي اسرار آن جايگاه بد را براي ياران خودش فاش مي کند.

آيات قرآن و آنچه از سوي پروردگار در مورد جهنم بر قلب رسول خدا وارد مي شود، چنين است:

حرارت آتش جهنم، در مقايسه ي با حرارت آتش دنيا، چندين برابر بيشتر و شديدتر است.

 سوار بر براق به سوی ناشناخته ها

 وقتي نخستين نگاه رسول خدا بر آثار و آيات قدرت الهي افتاد، از جبرئيل پرسيد:

- اين چيست؟

جبرئيل پاسخ داد:

- نشانه اي از نشانه هاي بي شمار قدرت و عظمت پروردگارت.

 سوار بر براق بسوی افلاک :

آن شب، اين زمين با کوههايي که همچون ميخهايي استوار بر آن ايستاده بودند و دشتهايي که در غربت و تنهايي، به سکوت خفته بودند و اقيانوسها و درياهايي که به هياهو و فرياد، موج برانگيخته بودند و رودهايي که به رواني، نغمه سر داده بودند و گياهاني که تن به نور نقره فام مي شستند و آن ماه، که بر سينه ي نيلگون آسمان مي خزيد و همچون مرواريدي درخشان بر بستر تيره رنگ و وهم آلود آسمان نشسته بود، هيچ کدام تماشايي نبودند.

در سالهاي آغازين بعثت رسول خدا و در همان زمان که اسلام، آرام آرام در شهر مکه رونق مي گرفت، معراج رسول خدا انجام گرفت.

جبرئيل که از سوي خدا آمده بود، با پيامبر همراه شد تا در يک شب، از مسجدالحرام به مسجد اقصي در بيت المقدس رفته و سپس از آن محل به آسمانها صعود کند.

مدت امامت موسي‌بن‌جعفر (ع) 35 سال بود. آن حضرت از سال 148 هـ.ق يعني زماني كه 20 سال داشت تا سال 183 هـ.ق كه در سن 55 سالگي به شهادت رسيد، عهده‌دار منصب امامت و پيشوايي مردم بود....

آفتاب امامت غروب مي‌كرد زيرا خداوند اين گونه مقدر كرده بود كه اين آفتاب از پس پرده غيبت صغرا و سپس غيبت كبرا پرتو افشاني كند. از اين رو امام حسن‌عكسري (ع) بر دو بينش بسيار مهم تاكيد كرد:

نخست: تاكيد بر شناخت غيبت و گرفتن بيعت براي ولي الله اعظم امام منتظر (عج).

دوم: تحكيم شالوده‌هاي مرجعيت ديني.

برخي كه در پژوهش، از مراتب والاي ايمان برخوردارند، مي‌پرسند: چگونه تلاش كنيم تا مومن واقعي شويم؟ امام زين‌العابدين (ع) در پاسخ به سوال اينان، رساله حقوق را نگاشته كه در آن وظايف و مسئوليتهاي مومن در قبال خداوند و مردم مشروحاً باز گفته و در يك كلام ويژگي روابط قائم بر پايه‌هاي متوازن و عادلانه را توضيح داده است. آغاز اين رساله چنين است:

روز هشتم ربیع‌الاول سال 260 هجري، روز درد آلودي در شهر سامراء بود خبر شهادت امام عسكري (ع) در عنفوان شباب همه جا را فرا گرفت.

بازارها تعطيل شدند و مردم شتابان و گريان به سوي خانه امام رفتند. مورخان اين روز غمبار را به روز قيامت تشبيه كرده‌اند، چرا؟ چون توده‌هاي محرومي كه مهر و محبت خود را نسبت به امام، از ترس سركوب نظام هميشه در خود نهان مي‌داشتند، آنروز عنان عواطف خروشان خويش را از كف دادند.

مقصود ما از ذكر برخي از كرامات امام براي اين است كه به حق او آگاه شويم و اين نكته را دريابيم كه ائمه هدي (ع)، همه نور واحدند و از ذريتي پاك كه خدا براي ابلاغ و اتمام حجتش و اكمال نعمتهايش بر ما، آنها را برگزيرد .... بگذاريد با هم به راويان گوش بسپاريم تا ببينيم چگونه اين كرامتها را براي ما بيان مي‌كنند:

1) يكي از راويان از شخصي به نام محمدبن علي نقل مي‌كند كه گفت: كار زندگي بر ما سخت شد. پدرم گفت: بيا برويم نزد اين مرد، يعني حضرت عسكري (ع) مي‌گويند مردي بخشنده است. گفتم: او را مي‌شناسي؟ گفت: نه او را مي‌شناسم و نه تا به حال او را ديده‌ام.