ارتش اسرائیل بلافاصله پس از تثبیت سیطره خود بر جنوب لبنان، اقدام به وضع قوانین و سیاست هایی برای عادی سازی اوضاع و توسعه روابط اقتصادی مستقیم جنوب لبنان با اسرائیل کرد. کمتر از یک ماه پس از آغاز تجاوز اسرائیل، مدیر کل وزارت صنایع و تجارت این کشور، جمعی از تجار لبنانی را به اسرائیل دعوت کرد. نتیجه این سفر «امضای اولین قرارداد تجاری میان دو طرف به ارزش سی هزار دلار بود».

چندی بعد اسرائیل اعلام کرد که خدمات پستی به اهالی جنوب لبنان ارائه می کند و شرکت هواپیمایی «العال» اسرائیل نیز دفتری در شهر صیدا افتتاح کرد تا لبنانی ها بتوانند از طریق فرودگاه های اسرائیل به سایر نقاط جهان پرواز کنند. پرچم اسرائیل بر سر در استانداردی صیدا برافراشته و یک بازار میوه در نزدیکی مرز افتتاح شد تا تجار صیدا، صور و نبطیه، میوه های اسرائیلی را به بازار جنوب لبنان عرضه کنند.

در خصوص روابط مالی، اسرائیل در نقش «بانک مرکزی» برای بانک های جنوب لبنان عمل می کرد. پس از دیدار وزیر دارایی اسرائیل از شعبه بانک «لبنان» در صیدا، بانک های اسرائیلی، شعبه هایی در جنوب لبنان برای تأمین اعتبار قراردادهای تجاری افتتاح کردند. جالب اینجا بود که اسرائیلی ها تعطیلی روز شنبه را برای بانک های جنوب لبنان اجباری اعلام کردند.

به تدریج، اقتصاد جنوب لبنان ورشکسته شد، زیرا محصولات این منطقه نمی توانست به بازار بیروت یا بقیه نقاط لبنان برسد. تاکتیک اسرائیل ضربه زدن به اقتصاد توده مردم بود.

حاکم نظامی اسرائیل در هر منطقه لبنان به عنوان مرجعی قضایی برای حل و فصل دعاوی ایفای نقش می کرد. سربازان اسرائیلی نیز نقش پلیس راهنمایی را بر عهده داشتند. بدین ترتیب، اسرائیل به دنبال برقراری وضعیتی در جنوب لبنان مشابه وضعیت سایر مناطقی بود که قبلاً به اشغال خود درآورده بود (مناطقی مانند کرانه باختری رود اردن، نوار غزه و جولان) تا به تدریج این منطقه را به خاک خود ضمیمه و شهرک های یهودی نشین در آن تأسیس کند و ساکنین اصلی آن را آواره سازد.

در مقابل این سیاست های اسرائیل، اشکال گوناگونی از مخالفت های مردمی و «مبارزه منفی» در مناطق اشغال شده جنوب لبنان شکل گرفت که عمده ترین آنها به شرح زیر بود.

1ـ رد هر گونه همکاری، استقبال و دیدار با اشغالگران (به خصوص از طرف رهبران سیاسی، اداری، محلی و سنتی جنوب لبنان)؛

2ـ رد هر گونه مشارکت در ایجاد «پاسداران ملی» یا «کمیته های محلی»؛

3ـ رد هر گونه همکاری اقتصادی و تجاری ـ تحریم کالاهای اسرائیل؛

4ـ رد هر گونه همکاری فرهنگی و آموزش زبان عربی؛

5ـ انواع تظاهرات و تجمعات بزرگ علیه اشغالگران و نیروهای مزدور آن؛

6ـ درگیری مستقیم در نبردهای نابرابر با نیروهای اشغالگر؛

7ـ تحرکات و اعتراضات مردمی وسیع به خصوص از طرف خانواده های زندانیان در بند اشغالگران و مزدوران آن.

در این خصوص، اولین قیام مردمی علیه اشغالگران و مزدوران آنها در شهرک «جبشیت» به رهبری شیخ راغب حرب اتفاق افتاد و نتیجه آن فراگیر شدن قیام مردمی در جنوب لبنان از طریق مساجد و حسینیه ها بود. بدین ترتیب، نیروهای اشغالگر از خیابان های شهرک ها و روستاها خارج شدند و دفتر مزدوران در روستاهای جنوب تعطیل شد. گفتنی است اولین دفتر تعطیل شده در روستای جبشیت بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: